دو کشتی نجات

بخش اول از سلسله مقالات ‌سیدالشهدا(ع) در جبین امام زمان(عج):

« امام بعد ، امروز كه اینجا نشسته‌اید ، هر كس ملاحظه‌ی حال خود كند ،‌اگر می‌بینی هیچ نگفته و نشنیده ، دلت گرفته است و گریه بر تو مستولی شده ، و چنین حالتی در خود ملاحظه كردی بشارت باد تو را كه علامت ایمان است » (1)

 هر بار كه این جملات حزن آور شیخ شوشتری را می‌خوانم ، یادم می آید كه فرود آمدن اشك برای سیدالشهداء علیه السلام ، بهانه نمی‌خواهد و حاجتی به روضه و مصیبت خوانی ندارد . همین كه نام حسین علیه السلام را می‌شنوی میان این اسم و غربت تناظر برقرار می‌كنی ، و وقتی مفهوم غربت را فهم كرده باشی و تلخكامی آن را چشیده باشی ، دیگر تو می‌مانی و پلكهایی مرطوب ، تو می‌‌مانی و قطره‌هایی سرازیر ...

هر دو غریب

 زیارت ناحیه را كه می‌شناسی ، زیارتی است كه شیخ مفید در كتاب المزار از قول امام عصر علیه السلام نقل نموده . جملات جانگداز این مصیبت نامه به آشكاری نشانت می‌دهد كه رابطه و علاقه‌ای ناگسستنی و محكم ازجهات مختلف میان سیدالشهداء علیه السلام و واپسین فرزندش برقرار است .

 امام عصر علیه السلام را « طرید الوحید الغریب »(2) - طرد شده‌ی تنهای غریب - خوانده‌اند . صاحب ما ناشناخته است ، كسی به عظمت و قدرش آگاه نیست ،كمتر كسی گاه و بیگاه دست به دامان او می‌شود . ولایتش عصمتش و امامتش مورد تعرض تاریك فكران قرار می‌گیرد .

امام عصر علیه السلام غربت زده است ،یادش از در و دیوار روزگار ما زدوده شده ، كسی سراغش را نمی‌جوید ،‌روزها و ساعت‌ها به غفلت از او می‌گذرد و اندكند آنان كه به رضای او اهمیت می‌دهند .

امام عصر علیه السلام از اهل و دیارش دور افتاده و ساكن تنهای بیابان‌ها شده و اگر چه گاه در میان ماست ، اما با ما نیست و تنهاست و حال ، این غریب ، جد شهیدش را اینگونه می‌خواند:

 السلام علی غریب الغرباء

السلام علی شهیدالشهداء

السلام علی المظلوم بلاناصر (3)

سلام بر غریب غریبان ،

سلام بر شهید شهیدان ،

سلام بر مظلوم بی‌یاور ،

او و پدر بزرگوارش هر دو تنهایند ، بی‌یاورند ،دور افتاده‌‌اند ، طرد شده‌اند و ... غریب !

 هر دو یتیم نواز

اگر امام ،‌پدر شفیق باشد و انیس دم تنهایی ، اگر صاحب الزمان ما خوب را « اب رحیم »(4) - پدر مهربان - بخواند ، وقتی دستمان به او نرسد ، چه حسی از یتیمی و بی‌كسی به ما دست می‌دهد ؟ چه دردی با دوری و بی‌خبری او به جانمان می‌افتد ؟

 امام حسن عسكری علیه السلام فرمودند :

 اشد من یتم یتیم الذی انقطع عن أبیه یتم یتیم انقطع عن إمامزمانه و لایقدر علی الوصول إلیه (5)

سخت‌تر از یتیمی كسی كه پدرش را از دست داده ، یتیمی است كه از امام زمانش دور افتاده و به او دسترسی ندارد .

آری ، این یتیمی سخت‌تر و آزار دهنده‌تراست ، این حس غریب بی‌پدر زیستن و بی پناه نفس كشیدن ، سوز بیشتری دارد ما یتیمان ، بهارمان را گم كرده‌ایم ،طراوتمان را گشته‌ایم و نیافته‌ایم ، از گرمای نوازشش محروم شده‌ایم و از گرد قافله‌اش وا مانده‌ایم . این پدر مهرورز ما نیای بزرگوارش را اینگونه می‌خواند :

 كنت ربیع الأیتام و عصمه الأنام (6)

تو بهار یتیمان و پناهگاه مردمان بودی

امام عصر علیه السلام و اباعبدالله ، هر دو بر ما یتیمان مشفق و دلسوز و نگرانند ، و هر دو پناه بخش ما پناه جویانند، و هر دو آغوش عشق پدرانه‌شان به رویمان باز ! ...

هر دو كشتی نجات

 كسی كه غرق گرفتاری شده و با تلاطم امواج زندگی دست به گریبان است ؛ كسی كه در گرداب اسیر شده و ظلمات ، هیچ سوسویی به چشمش نمی‌رساند، چرا پنجه‌اش را از میان هیاهوی امواج بیرون نمی‌كند تا دستگیری به نجاتش بیاید ، امام حسین و امام عصر علیهما السلام هر دو را كشتی نجات بخش دانسته‌اند . و مگر در زیارت این هر دو بزرگار نخوانده‌ای ؟

السلام علیك یا سفینه النجاه (7)

پی نوشتها :

(1)    مواعظ ، شیخ شوشتری

(2)    کمال الدین ، باب 34 ف ح 4.

(3)    بحارالانوار ، ج 101 ، ص 317 تا 327.

(4)    دعای عبرات – ربیع الأنام.

(5)    مستدرک الوسائل ، ج 17 ، ص317 تا 327.

(6)    بحارالانوار ، ج 101 ، ص317.

(7)    بحارالانوار ، ج 101 ، ص317.